Vanuit liefde voor muziek, fotografie en bewegend beeld zijn Fabi Rettenbacher en Phil Rirsch in 2014 het gezamenlijke project Picture On The Fridge gestart. Met de camera vangen de Oostenrijkers de zachte, surreële en magische nuances die weerklinken in alledaagse situaties. In hun pas geopende studio P.O.T.F. in Wenen is vanaf 3 maart een verzameling van hun werken te zien.
We bezochten Fabi en Phil in hun nieuwe studio en spraken over het stadsleven in Wenen, het surrealisme van de alledaagsheid en de verhalen die hun foto’s vertellen.
Er schuilt vast meer achter jullie naam dan kaas en melk. Waarom ‘Picture On The Fridge’?
Jullie hebben kort geleden de deuren van jullie studio middenin het Weense stadsleven geopend. Welke rol speelt de stad voor jullie inspiratie?
Wenen is in de loop der jaren onze thuisstad geworden. We zijn opgegroeid in Salzburg en wilden voor onze studie verhuizen naar een grote stad. Wat Wenen zo interessant maakt is, dat het eigenlijk een beetje te groot is voor Oostenrijk, maar tegelijkertijd overzichtelijk blijft. Het zijn de stad zelf, de mentaliteit, het gezellige, de enigszins geslotenheid maar ook de schoonheid, die ons inspireren.
Jullie expositie bevat ook een collectie JUNIQE designs. Hoe is de collectie tot stand gekomen?
De collectie is een mix van oude en nieuwe werken en moet een terugblik op onze samenwerking met JUNIQE tot dusver zijn. We wilden op zichzelf staande werken vinden, die alle een bepaalde esthetiek volgen en door overeenkomsten met elkaar in contact treden.
Hete zomerdagen aan het zwembad tot aan steile bergtoppen en karakteristieke portretten: jullie foto's zijn erg uiteenlopend. Wat is de rode draad in jullie werken?
Onze aanpak verschilt per afbeelding. We hebben het tot onze taak gemaakt om het dagelijks leven te verlichten met een tikje surrealisme. Daarbij proberen we om realiteit en utopie met elkaar in verbinding te brengen. Het inkaderen van een moment, zonder er te veel over na te denken.
í
Fotografie, video, muziek – jullie portfolio is erg veelzijdig. Welk medium laat jullie hart het allersnelst kloppen?
De combinatie van het geheel, denken we. Voor iedere expressieve vorm is er een passend moment, soms lopen deze momenten in elkaar over met samenhangende projecten als resultaat. Ergens is één expressieve vorm op zichzelf staand niet genoeg. We hoeven godzijdank bijna nooit te kiezen tussen het een of het ander.
Bij de videoproducties is teamwork belangrijk. Hoe moeten we ons jullie samenwerking bij fotograferen voorstellen?
We ondernemen veel samen. Daardoor zijn er verschillende zienswijzen maar ook overeenkomstige indrukken. De foto’s die daaruit ontstaan drukken we op klein formaat af, om ze vervolgens grof te sorteren. Hierdoor creëren we een overzicht, waarin we vervolgens op zoek gaan naar overeenkomstigheden, tegenstellingen en emoties, die in optimale gevallen een serie vormen
In jullie portfolio vind je zowel digitale als analoge fotografie. Wat bepaalt welke techniek jullie gebruiken?
Om eerlijk te zijn, dat ligt aan de setting. Hebben we bedacht dat we veel verschillende beelden willen schieten, dan is digitaal natuurlijk handiger. We hebben allebei geleerd om analoog te fotograferen en dat hele proces helpt ons altijd nog. Het is moeilijk uit te leggen, soms heb je gewoon zin in het ene, dan weer in het andere.
Welke foto hangt op jullie koelkast?
Uhm, geen een. We kunnen geen foto van dat formaat kwijt. Maar helemaal leeg zou ook saai zijn. In de studio hebben we een paar stickers op de koelkast en een DPD-pakbon geadresseerd aan ‘Fridger’.
Bedankt jongens!
Tekst: Valeria Sambale
Vertaling: Laura Veneklaas