Natuurlijk licht en intieme portretten Natuurlijk licht en intieme portretten

In gesprek met Sebastian Hilgetag

In gesprek met Sebastian Hilgetag

Modefotografie meets buitenleven – het indrukwekkende portfolio van de talentvolle Berlijnse fotograaf Sebastian Hilgetag is gevuld met pure shots van prachtige vrouwen die stralen van zelfverzekerdheid. Leg je zijn modeportretten en woeste natuurfotografie naast elkaar, dan valt op dat natuurlijk licht een sterke rol speelt in al zijn werken.

Omdat we meer te weten wilden komen over de persoon achter de zo onbevangen ogende foto’s, spraken we met Sebastian over zijn ontwikkeling als fotograaf, hoe Berlijn zijn kijk op het leven heeft beïnvloed en het verschil tussen een snapshot en een foto.

Vertel ons iets meer over je ontwikkeling als kunstenaar. Wanneer ben je begonnen met het maken van foto’s en hoe ben je terechtgekomen waar je nu staat?

Toen ik begon met mijn studie design in 2009 ben ik begonnen met werken in het creatieve veld. Dit was ook de periode waarin ik mijn fotografie als iets serieus begon te zien. Natuurlijk had ik voorheen al camera’s en maakte ik graag foto’s die ik vervolgens bewerkte, maar om eerlijk te zijn had ik geen flauw idee van wat ik nou eigenlijk aan het doen was. Ik denk dat het studeren van design mij sterk heeft geholpen, niet alleen met het begrijpen van de basisprincipes van esthetiek, maar ook om een beter idee van marketing en het werken met doelgroepen te krijgen.

Na het afronden van mijn masterthesis ben ik meer in de richting van modefotografie gegaan, ik werkte in die tijd veel met modellenbureaus en make-up artists op de set. Stap voor stap werd mijn fotografie steeds meer mijn werk en op een gegeven moment stopte ik met freelancen als visual designer voor designbureaus zodat ik kon groeien als fotograaf. Ook vandaag de dag probeer ik nog altijd om mijn portfolio te boosten. Aangezien het zo’n trendgerelateerd veld is, ben je wat fotografie betreft nooit uitgeleerd.

Je woont in Berlijn. Wat voor invloed heeft de stad op jou?

Wat mij betreft heeft het leven in Berlijn heeft gezichten. Ik denk dat het mijn favoriete Duitse stad is en ik hou van de vibe, vooral in de zomer – het is prachtig. Ik vind het mooi dat je relatief vrij kunt zijn in Berlijn. Mensen oordelen hier nog steeds, maar op een of andere manier worden ze blootgesteld aan meer extravaganza – je komt hier veel interessante mensen tegen – en een andere manier van leven. Deze ruimdenkendheid heeft mij geholpen in mijn ontwikkeling als kunstenaar en in mijn fotografie. Ook heeft Berlijn prachtig licht, vooral in de vroege uurtjes en de namiddag. Er valt geweldig natuurlijk licht in mijn atelier, ik werk er dan ook graag.

Aan de andere kant maakt het me verdrietig dat Berlijn doodbloedt. Als de creatieve hoofdstad van Duitsland zijnde, is het zo raar om te zien dat de politiek zo weinig doet om de scene te beschermen, terwijl de scene juist datgene is waar de stad om bekendstaat. Berlijn was, toen ik nog klein was, een ruwe diamant met een levendige underground scene, er waren veel interessante plekken om te ontdekken, overal vond je geweldige clubs en kunstenaars hadden hun ateliers in prachtige gebouwen. Tegenwoordig wordt alles verpest door grote investeerders die niets geven om kunst en cultuur, maar slechts willen profiteren van deze stad en haar huizen. Daarnaast komen ook steeds meer kunstenaars naar Berlijn, die de markt verpesten door te werken voor bijna geen geld.

Kun je ons iets meer vertellen over jouw creatieve proces?

Zoals ik eerder vertelde heb ik een achtergrond die sterk gedreven wordt door designservice. Dit zorgt ervoor dat ik bij aanvang van een project altijd eerst nadenk over de doelgroepen en concepten. Natuurlijk hebben we allemaal een experimenteerfase nodig in onze carrière, zo deed ik in de afgelopen jaren bijvoorbeeld veel kleinere testshoots met modellen. Mijn huidige projecten zijn echter zo uitgebreid, dat ik voordat ik begin met fotograferen een stappenplan klaar moet hebben. De eerste stap is inspiratie en ideevorming: ik heb iets – een object of zelfs een gemoedstoestand, nodig wat me inspireert. Hierna komt de conceptfase van de shoot, waarin ik een verhaal moet creëren rond mijn inspiratie. Hierna pas begin ik met de uitvoering, waar het schieten en post-productie onder vallen.

Licht- en kleureffecten lijken een prominente rol te spelen in veel van jouw snapshots. Wat zijn hun betekenis in jouw werk als fotograaf?

Dat klopt, alhoewel dit voor mij het punt is waar je onderscheid moet maken tussen een foto en een snapshot. We nemen continu snapshots met onze telefoons, zelfs met professionele camera’s. Maar wanneer je speelt met licht en kleuren, creëer je een foto die mensen waarderen. Voor mijn foto’s speel ik graag met natuurlijk licht. Ik hou van de mood die het kan creëren, mits je er op de juiste manier gebruik van maakt. Zodra je begrijpt dat het nemen van foto’s draait om het vangen van licht dat reflecteert op objecten, begin je de dingen anders te zien.

Als commerciële en modefotograaf heb je gewerkt met grote merken als Nike, Vogue en Vice. Wat was tot dusver je favoriete project en waarom?

Mijn favoriete projecten zijn eerlijk gezegd niet die waarin ik een grote naam zie staan, maar eerder die waarin ik creatieve vrijheid krijg of ik kan werken met een geweldig team bestaand uit mensen die kijken op de manier waarop ik dat doe. Met mijn achtergrond als designer met een focus op branding en concepten en marketing, ben ik het meest in mijn element wanneer de klant me vertrouwt om de visuele taal van een merk te creëren. Met kleinere, opkomende merken is dit meestal het geval. Op de een of andere manier hou ik ervan om de rol van creative director op me te nemen en tegelijkertijd mijn ideeën te uiten, omdat dit me een sterkere connectie met het eindresultaat geeft. Een project dat me veel voldoening geeft is een klus voor een opkomend schoenenmerk waar ik momenteel mee bezig ben.

Als je je een wereld zonder beperkingen zou kunnen voorstellen, wat zou dan een onderwerp of locatie zijn die je op de gevoelige plaat zou willen leggen en waarom?

Dat is een interessante vraag! Er zijn veel plaatsen op mijn lijst die ik nog steeds wil bezoeken. Echter geen van hen is echt onbegaanbaar. Ik zou heel graag een foto nemen van een walvis, ergens midden op de oceaan. Ik vind dit zulke fascinerende wezens en ik heb een visie van een compositie voor ogen waarin de walvis wordt omgeven door het blauwe water.

Op welke foto in jouw JUNIQE collectie ben je het meest trots en waarom?

Dat is een lastige, aangezien ik hou van al mijn foto’s die verkrijgbaar zijn bij JUNIQE. Ik denk echter dat ik het meest trots ben op “Helen VI”. De mood die ik samen met Helen heb gecreëerd voor deze foto vind ik erg mooi – het spelen met licht en schaduw, waar ik het eerder over had. We schoten deze foto op een bewolkte dag in Berlijn in 2017. Helen was net aangekomen vanuit New York en we schoten deze foto in haar verblijf. De manier waarop het licht het model omarmt terwijl andere delen in de schaduw blijven is wat ik wilde laten zien in dit verhaal. Dit maakt dat ze zo sterk en tegelijkertijd mysterieus overkomt.

Deze foto maakt me trots, om verschillende redenen. Ik ben trots dat mijn vriendin Helen, die een professioneel model is, mij vertrouwt om zulke intieme foto’s van haar te maken. Dat ze mij vertrouwt dat het resultaat haar zal tonen op de mooie manier waarop ze zichzelf ook graag zou zien. Met dit verhaal wilde ik naaktfoto’s creëren die een sterke, in haar kracht staande vrouw die zich comfortabel voelt in haar lijf laten zien, zonder haar te objectificeren. Voor mij was het erg belangrijk dat deze foto’s in de eerste plaats moody en esthetisch zouden worden, en niet per se sexy. Ik denk dat we dit hebben bereikt.

Deze woorden zijn wat ons betreft het antwoord op de vraag hoe Sebastian Hilgetag het voor elkaar krijgt om zijn modellen zo krachtig in hun kwetsbaarheid weet vast te leggen – het zit ‘m in het vertrouwen, de samenwerking.

Benieuwd naar zijn andere werk?

Tekst: Laura Veneklaas